Werkplezier
Als kind van het platteland werkte ik in de zomervakantie bij een bollenboer. Samen met Gerda, die het al eerder had gedaan, vertrok ik in alle vroegte naar de stoffige schuur. Daar leerde ze me hoe ik de bollen van hun kontje moest ontdoen. Die eerste mand… wat was ik trots toen hij vol was aan het eind van de dag. Drie harde guldens had ik verdiend!
Oefening baart kunst, na een paar jaar pelde ik met gemak een mand in een uur. Zonder naar mijn handen te kijken. Al mijn aandacht ging naar mijn medepellers. We zongen mee met de radio en maakten lol met elkaar. En aan het eind van de vakantie wachtte een beloning: kon ik eindelijk die geweldige lp kopen waar ik mijn zinnen op had gezet.
Terugkijkend herinner ik me van die tijd vooral het plezier, het gevoel van vrijheid en de enorme voldoening. Werkplezier in optima forma. En van een kwaliteit die verder op mijn carrièrepad niet meer zo makkelijk te behalen bleek.
Ik koos altijd banen die bij me pasten, die in evenwicht waren met mijn privé. Het salaris was acceptabel, de inhoud interessant, maar al snel sloop er een automatisme in. Zo’n tredmolengevoel waarbij de weekeinden het hoogtepunt waren van de week.
Wat ontbrak was dat gevoel van vrijheid, van voldoening, van trots.Waar was dat plezier van samenwerken met gelijkgestemden, ieder zijn deel en samen een doel bereiken? Nou ja, hield ik me steeds maar voor: je kunt niet alles hebben.
Maar die oude weemoed bleef aan me trekken. Mede daarom besloot ik tien jaar geleden te kiezen voor meer vrijheid: ik verliet de uitgeverij en startte RedactieKracht. Wat begon met redactiewerk, interim-redactiewerk en workshopbegeleider, ontwikkelde zich geleidelijk aan tot tekstschrijver, communicatiemedewerker en content-marketeer. Het laatste jaar heb ik enorm veel voldoening en trots gevoeld. Vooral sinds ik me bewust geworden ben dat ik me thuisvoel bij organisaties die een bijdrage leveren aan een betere toekomst.
Ze zijn er bijna niet meer, die oude bollenschuren. Heel af en toe prikt die scherpe geur nog weleens in mijn neusgaten.Dan spring ik meteen weer terug in de tijd. Papieren zakdoekjes die zwart kleurden aan het eind van de dag. Grijze, stoffige vingers. Lachbuien tot aan de blauwe hemel. En als kers op de taart een bruin envelopje op vrijdagmiddag. Ja, zo hoort werkplezier te voelen.
13 januari 2021 | Columns
